Het beginpunt is dat ik, jij en de wereld compleet zijn. Kijk eens door het filter ´alles is goed zoals het is´. Wat ervaar je dan?
Ik ervaar dan lichamelijke ontspanning en ruimte in de ervaring om te ontvouwen. Dit is de paradox van Zijn en Worden. Er is de onveranderlijke rust van Zijn ´wat je bent´ en tegelijk de ontvouwing van ´wat je bent´. Dit ontvouwen gebeurt vanuit de eenvoudige rijkdom van aanwezigheid.
Op het moment dat het filter verandert in ´het is niet goed zoals het is´ ontstaat er een lichamelijke verkramping, de ruimte wordt kleiner en ik ervaar een lichamelijke onrust die in actie wil komen.
Er zijn twee belangrijke (lichamelijke) angsten die op allerlei manieren opkomen;
1.ik ben bang om dood te gaan
2.ik ben bang voor mensen
De identificatie met deze twee angsten belemmeren mij soms om mijn verlangens volledig te leven. Ik schrijf bewust ´de identificatie´, want de angsten zelf zijn niet belemmerend. De angst resulteert meestal in een vorm van isoleren of juist actie (vecht, vlucht en verlam reactie). In mijn geval beweegt het systeem meestal naar een vorm van isolatie en uit contact gaan.
Deze angsten en reacties hoef ik niet te veranderen. Op de een of andere manier is er een ideaalbeeld ontstaan dat je in zelfrealisatie geen angsten en verlangens meer hebt. Dit idee creëert een voortdurende zoektocht, omdat er geen blijvende staat bestaat van angst- en verlangenloosheid. De angsten en verlangens erkennen, begrijpen en voelen brengt juist een energie op gang van helderheid, moed en vrijheid. Ze horen bij elkaar. Natuurlijk zijn er ook periodes van een afwezigheid van angsten en verlangens, maar de vraag hier is; neem je ook de aanwezigheid van angst en verlangens?
Door mijn angst voor mensen helder te zien zie ik waar het mijn functioneren beïnvloed. Het is een web van terughoudendheid in een vermomming van luiheid om mezelf volledig te laten zien. De passie en het verlangen zijn voortdurende innerlijke explosies en die worden vroegtijdig gedempt door de angst voor mensen. Het gevolg is een onderliggende zoektocht naar richting en drive.
Kijk eens naar je lijden. Is het niet zo dat het meeste lijden voortkomt uit het bang zijn voor anderen? Ons zenuwstelsel is getraind om te scannen op (sociaal) gevaar. De angst voor mensen is een ingebouwd lichamelijk mechanisme. Net als de angst voor de dood. Het lichaam wil leven!
Mijn leven is een voortdurend proces van weten, niet weten, verwarring, groeien, stuntelen en doorgaan. Er is in mijn beleving geen verlichte, juiste of morele handeling. Er zijn wel allerlei ideaalbeelden over verlichte, juiste en morele handelingen. Ik kom de hele dag vele emoties tegen zoals; afwijzing, schaamte, schuld, angst, terughoudendheid, kracht, plezier en passie. Elk moment is het weer anders. Het ene moment heb ik energie, voel ik me krachtig en zet ik iets neer, het andere moment voel ik me zwak en ga ik iets uit de weg.
Het loslaten van het idee dat het anders zou moeten zijn geeft ruimte en geluk. Ik ben vrij ook al voelt dat soms niet zo. Het gevoel is geen goed kompas voor zelfrealisatie en vrijheid. Werkelijke vrijheid gaat voorbij het lichaam, denken en voelen. Kun je ontspannen en het geluk ervaren van eenvoudige aanwezigheid?
Mijn waarheid is ook alles wat ik voel, denk en doe. De angst voor afwijzing en mensen ligt in elke seconde. Dat is enorm. Wanneer er geen afwijzing van buiten komt, komt die wel van de innerlijke criticus. De angst voor de dood komt ook ineens op. Dat gebeurt allemaal in mij en als mij.
Waar komt dat ideaalbeeld toch vandaan dat het verlicht is om niet te lijden? Het is veel simpeler. Laat elke lichamelijke en geestelijke reactie er zijn en richt je op de aanwezigheid of ruimte waarin deze gebeuren. Niet om te ontsnappen, maar om het juist volledig toe te laten.
Ik voel me vaak als een kwetsbare bloem waar iedereen zonder moeite overheen kan lopen. Ik krabbel steeds weer op om mijn geur en kleur te verspreiden. Ik ben een bloem en ik kan niet anders. Het is vreugdevol om te bloeien en pijnlijk om vertrapt te worden. Dit is het, niet meer en niet minder. Ik ben steeds weer bereid om die pijn aan te gaan, mijn verlangen te volgen en contact te maken.
Al deze dagelijkse emotionele commoties zijn de bouwstenen van de ontvouwing van de mens en daarmee het universum. Alle beweging komt voort uit de onkenbare diepte. De stilte die ik elk moment ervaar als mezelf. Het kennen van de bron van aanwezigheid, dat is het werkelijke geluk. Dit geluk is onafhankelijk van een gevoel van geluk.
Het is mogelijk om gelukkig te zijn in een ongelukkig gevoel. Vanuit deze realisatie maakt het niet veel uit of er angst, plezier of lijden is. Mijn leven beweegt zich tussen ongeluk en extase. Er is geen hechting aan een voorkeur. De theorie is misschien makkelijk te begrijpen, maar hoe ontwikkel je deze houding in het dagelijkse leven? Oefenen, oefenen en oefenen. Het dagelijkse leven is een bron van informatie en oefenmateriaal. De negatieve emotionele lading zal afnemen, er zullen vaker gevoelens van vreugde en dankbaarheid zijn, de thema´s zullen iets veranderen, maar de grote lijn blijft hetzelfde.
Er komt iets bij; de realisatie van wat je bent. Een kostbare diamant.
Na zelfrealisatie krijg je een nieuw ‘probleem’; het vergeten ´wat je bent´. Er wordt een reeks zichtbaar van identificatie met een gevoel, gedachte, waarneming of handeling en dan weer zelfherinnering. Ook deze beweging is volstrekt normaal. Zelfrealisatie is geen staat van zijn, het dient zich elke seconde opnieuw te realiseren. Het ideaalbeeld dat er nooit meer een ´identificatie is of een vergeten van jezelf´ is een volgende illusie en begin van een andere eindeloze zoektocht. Neem alles zoals het is. Je bent al compleet. Het enige wat je steeds weer kunt doen is alles laten zijn en ontspannen. De dingen zien zoals ze zijn.
Dit is Zijn en Worden. Een voortdurende ontvouwing van je leven in de helderheid van ‘wat je bent’..