Jij bent ervaren
In je opvoeding gaan je ouders je grenzen over en bevredigen nooit al je verlangens. Dit brengt een diep ongedifferentieerd verlangen in het systeem naar liefde en verbinding. Dit speelt je hele leven door en wordt op allerlei manieren geprojecteerd op je relaties. Het is een steeds terugkomende zeurende en soms overweldigende pijn van gezien, gehoord en bevredigd willen worden. Vaak wordt dit proces vertaalt in relationele en sexuele verlangens.
Er is een voortdurende (bewust of onbewust) beweging van verlangen, pijn en lijden in het lichaam en de innerlijke (stress) reactie om er vanaf te komen.
Kun je hier contact mee maken? Herken je dit?
Echter…niets helpt.
In het verblijven van ´dit moment´ (satsang, meditatie, mindfulnes, ik ben) wordt dit proces en de sensaties die hierbij horen subtieler en zichtbaarder. Er kunnen ook sensaties van vreugde ontstaan en zelfs het weten ´wat je bent´, maar vroeg of laat komt het lijden weer boven.
Wees volkomen eerlijk en laat je steeds weer raken door het verlangen, de pijn en het lijden. Hoe ver je ook bent of denkt te zijn er ontstaat vanzelf weer een gevoel van innerlijke leegte of een verlangen naar een diepe lichamelijke bevrediging. Deze behoeftige kern wordt keer op keer niet bevredigd met als gevolg een scala aan pijn: wanhoop, angst, verdriet, boosheid, hulpeloosheid, waardeloosheid, etc. Vooral in intieme relaties kunnen deze gevoelens zichzelf uitspelen. Twee personen met een dergelijke onderliggende dynamiek staan garant voor strijd en ongeluk. De ander moet jouw ´te kort´ wegnemen, maar zit tegelijk in hetzelfde dilemma. Het is zo gewoon om in een relatie dynamiek van aantrekken en afstoten te leven dat we er niet aan denken dat het ook anders kan.
De kwetsbare sensaties (niet gehoord, gezien of geliefd worden) in een relatie worden meestal onmiddellijk overstemt door stressreacties zoals vechten (in actie zijn, oplossen, verzetten, ruzie maken), vluchten (dissociëren, isoleren, weglopen), bevriezen (niets voelen, verkrampen) of instorten (niet meer kunnen reageren). Door deze stressreacties te herkennen op steeds subtielere niveaus ontstaat er de mogelijkheid om er vrij van te worden. In het vrij voelen in of vrij zijn van stress stop je met projecteren, analyseren, oplossen en ben je volledig aanwezig. Daar begint liefde.
Het wordt steeds duidelijker dat er niemand is die jouw pijn en verlangen kan bevredigen of oplossen. Zelfs jijzelf kan niets doen. Het is echt een hopeloze situatie.
De paradox van lijden is dat je er alleen doorheen komt door het er helemaal te laten zijn en een innerlijke houding te ontwikkelen van ´niets doen´. En dat lijkt ondragelijk. De stressreacties nodigen heel sterk uit om juist iets te doen. Daarom is het belangrijk hier ´controle´ over te hebben door te zien hoe het in jouw werkt.
Wat kan helpen is het zijn met iemand die deze kern van pijn en het omgaan met stress heeft doorwerkt en een lichamelijke houding beheerst van ´niets doen´. Lichamen leren van elkaar door in elkaars aanwezigheid te zijn. Op de een of andere manier wordt er informatie ´gedownload´. Dit kan een reden zijn om tijdelijk bij een leraar te zijn.
Door te verblijven in de lichamelijke conceptloze aanwezigheid (ik ben) ontstaat er een vertrouwen dat elke sensatie ervaren kan worden zonder dat het lichaam sterft. In dit vertrouwen begint er vreugde en liefde zonder reden in het lichaam te verschijnen. Alles wordt langzaam en zeker doordrongen door licht.
De realisatie dat niemand jouw kan helpen, dat je totaal alleen bent maakt jouw volledig verantwoordelijk en in controle over je eigen geluk. Het rusten in ´wat je bent´ en in de pijn die steeds weer opkomt is een steeds diepere lichamelijke ontspanning.
De deur,
is het breken van het hart,
de ondragelijkheid van het lijden,
keer op keer.
In dit onmiddelijke ervaren ontstaat er meer en meer vertrouwen, ruimte en onthechting.
Is er een einde aan de cyclus van verlangen, pijn en lijden? De paradox van lijden is, het lichaam wil er vanaf en creëert het opnieuw. Het lichaam wil er vanaf en dat lukt alleen door het steeds weer toe te laten.
Komt er ooit een einde aan het lijden?
Ik heb geen idee. Ik zie alleen de oneindige verdieping in het ervaren van deze patronen, de ontwikkeling van een helder aanwezig zijn en tijdelijke periodes van een afwezigheid van verlangen, pijn en lijden..