Zijn is een proces.
Ik ben het absolute.
Er lijken wetmatigheden te zitten in de ontrafeling van het ego die handig zijn om te weten. Zo is het ten eerste belangrijk om te voelen. Voelen is het gewaarworden van sensaties in het lichaam. Het ego is een organisatie van verinnerlijkte herinneringen (objectrelatiebeelden) waarbij gevoelsladingen een centrale rol hebben. Ze dienen om te overleven en zijn voor een groot deel defensief van aard.
Het ego is een reactiemechanisme. Door defensieve gevoelens (weerstand, vluchten, vechten, bevriezen, te kort, verkramping, verdoving, terugtrekken, grootheid) te voelen krijgen ze de ruimte om doorzien te worden en op te lossen. Het proces van disidentificatie van ego waarden-gevoelens gaat gepaard met gevoelens van zwakheid en verwarring. Het is dus nodig om te blijven staan in deze onprettige gevoelens en de vele soorten afweer tegen deze sensaties zoals; rationalisatie, narcisme, versmelting, depressie en allerlei verslavingen te herkennen. Er is een houding nodig van `niet reageren` en oordeelloos waarnemen. In dit proces komt alles in het bewustzijn en ontstaat er steeds meer rusten in Zijn.
Het is net als een emmer met vertroebeld water, je laat er een heldere straal water in lopen en al het vuil komt boven en verdwijnt over de rand totdat alles helder en zuiver water is.
Vanuit deze simpele helderheid worden alle denkbeelden over jezelf, de wereld en verlichting afgebroken. Het hele persoonlijke bouwwerk stort in. Wat overblijft is aanwezigheid. Doordat allerlei activiteiten zoals het streven naar succes, rigide controle en onmatigheid wegvallen ontstaat er ruimte en kwetsbaarheid voor essentie. Denk aan; liefde, intelligentie, compassie, gelijkmoedigheid, eerlijkheid, kwetsbaarheid, volheid, kracht en vrede. Deze staat van `zijn` wordt de basis voor de realisatie van andere dimensies van de werkelijkheid zoals leegte, illusie en het absolute. Deze laatste realisaties worden meestal in verband gebracht met verlichting. Verlichting is echter een ondefinieerbaar begrip en iedereen bedoelt er iets anders mee. Hoewel de realisatie van het absolute iets onveranderlijks heeft is er een voortdurend proces aan de gang. Het universum beweegt, het lichaam, denken en voelen bewegen, alles interacteert met elkaar. Het persoonlijke verruimt zich en verdiept zich (embodiment en geestelijke lagen). Het uit zich in minuscule verschillen en kleine perceptieveranderingen. Het gevoelsaspect is dat alles steeds gewoner wordt en tegelijk ongrijpbaarder.
Dat doet me denken aan al die heldenreizen, waar personages worden uitgedaagd om op avontuur te gaan en lange omwegen, vele gevechten prinsessen en edelstenen komen ze weer thuis en leven een gewoon leven. En dan begint het proces van leven en uitdrukken pas echt.