Het is goed om het lichaam en geest mechanisme te bestuderen. Met de juiste focus op zelfrealisatie, waarheid of liefde geeft het ruimte om de zin en onzin van het lichamelijke leven te zien.
De allerlaatste stap, die je ook als eerste kunt nemen, is het realiseren van het feit dat jij bewustzijn bent en dat alles bewustzijn is. Dit is een zachte, subtiele, versmeltende en heldere realisatie. In een fractie van een seconde te doen door het verleggen van je aandacht. Je neemt bewustzijn als object en verblijft daar. Verblijven als bewustzijn is conceptloos, gevoelloos, verlangenloos, angstloos en er is geen gevoelsidee van ‘mij’. Alles is helder brahman, ruimte, god.
Dit ‘doen’ (bewustzijn als object van de aandacht nemen) is een actieve handeling van zelfherinnering en is nodig om tot een permanente staat van zelfrealisatie te komen. Dit niet doen is luiheid en niet focussen. Steeds weer het wereldse leven afwijzen en verblijven als bewustzijn. Het doen veranderd op een gegeven moment in een zijn.
Dit betekent niet dat het wereldse leven met het lichaam ophoudt te bestaan. Het wordt simpeler, onthecht en vervuld. Het verblijven als bewustzijn is extatisch en heeft niets nodig. Het geeft misschien een wat vreemd persoonlijk leven, maar wanneer je geroepen wordt door deze manier van zijn, is er geen keuze. Je moet. In volle overgave blijven proberen het hoogste te bereiken, al val je twintig duizend keer terug. Dat is de echte spirituele beoefening. Het helpt om te studeren en met mensen om te gaan met dezelfde interesse. Het houdt de focus scherp. Het is helemaal aan jou. Alleen jij kan jezelf realiseren door jouw lichaam, denken en voelen. Er is niemand die je echt kan helpen. Iemand kan je hoogstens helpen herinneren aan het feit van zelfherinnering en je de hoop geven dat er zoiets bestaat als zelfrealisatie. En toch zul je het zelf moeten uitzoeken, tot het einde.