Ferry:
Gisteren hebben we een Wuachuma ceremony gedaan in het bos onder leiding van Esteban uit Peru en Kiki zijn Nederlandse vrouw. Het was een mooie zonnige dag en we zijn van 10.00 tot 18.00 bezig geweest. Ik heb deze dag de essentie van dit medicijn kunnen ervaren. Het komt van de San Pedro cactus en het representeert in de teaching van Esteban kalmte. De cactus die onbewogen en geduldig in de woestijn staat. Af en toe regent het en in de lange droge periodes voedt hij zichzelf met het opgeslagen water. Het water staat voor de liefde, het centrum van leven. Wachuma wordt ook gerepresenteerd door de Jaguar die vol kracht, helderheid, kalmte en geduld leeft.
Na verloop van tijd begon ik te wandelen. Ik zat tijdloos in het bos zonder intentie. Stilte, ervaren en een energetische uitwisseling met de omgeving. De focus lag vooral in het lichaam en dat had het verlangen om de adem, de zon en de grond te voelen. Pure rijkdom. Af en toe hoorde ik Esteban in de verte zingen en muziek maken en had ik weer even contact met mijn spirituele familie.
Het was opvallend hoe de essentie van kalmte en geduld naar voren kwamen. Ik ervaarde een verlangenloos en sereen zijn. Ik kreeg te zien wat mijn familie was in mijn dagelijkse leven en hoe ik kan navigeren in de komende drie maanden waarin ik ga reizen en de oneindige reis waar ik sowieso in zit. Het was ook belangrijk om mijn dochters beter mee te nemen in mijn beslissingen de komende tijd. Ik herkende ze echt als mijn spirituele familie. Ze zijn van nature gefocused op kalmte en natuur en dat wordt misschien niet genoeg gespiegeld vanuit onze cultuur.
De shamanistische manier van ervaren legt voor mij nadruk op de verbinding met de elementen en de mensen. Wanneer iedereen zichzelf steeds weer met de kalmte kan verbinden ontstaat er een liefdevolle community. Het misbruik van koffie, tabac, wiet en materialisme komt vooral voort uit onrust en het niet verbonden zijn met de kalmte. In de kalmte kun je een subtiele verbinding voelen met de elementen en de onderstroom van het dagelijkse leven.
Het einde van ceremony bestond uit het delen van onze ervaring (Yashodara, Barbara en ik) en Esteban vertelde mooie verhalen uit zijn ervaring en dromen. Alsof we werden voorgelezen uit een sprookjes boek.
De overdracht zoals ik die gisteren heb ontvangen zie ik als een medicijn voor de huidige onrust in de wereld. De verdeling over allerlei onderwerpen en het materialisme wat de aarde en de mens uitput. Uiteindelijk is het hervinden van de eenvoud een mogelijk pad of oplossing.
Zoals Esteban zei; “Het enige wat ik nodig heb is de adem en innerlijke kalmte in mijn hart”.
Yashodara:
Meestal als ik van plan ben medicijnplant te gaan gebruiken, voel ik de dagen eraan voorafgaande enige nervositeit in mijn lichaam. Het grote onbekende: wat staat mij te wachten? Heling gaat in mijn beleving vaak gepaard met pijn, angst en/of ongeduld. En dat zijn niet gevoelens waar ik naar uitkijk of van geniet. Maar de afgelopen dagen was die nervositeit er helemaal niet. Er was een kalmte en een nieuwsgierigheid toen Ferry en ik gisterochtend richting bos reden.
Mijn intentie was helderheid over mijn missie hier op aarde en ook rondom mijn werk. Tijdens de eerste begroeting met Kiki en haar lief Esteban voelde ik meteen, dit zit goed. We maakten een wandeling het bos in en kwamen aan op een open plek, waar Esteban een openeningsceremonie deed. Daarna liepen we iets door het pad af om daar onze plekjes klaar te maken. Omdat ik van mezelf weet dat kou mij vaak in de greep kan houden en ik dan in een letterlijke freeze kan blijven, had ik er goed aan gedaan een schapenvacht, kleedje en 2 warme dekentjes mee te nemen.
De drank werd klaargemaakt en om de beurt kregen we ‘la copa’ die ieder in zijn eigen tempo leegdronk. De geur van de lichtbruine drank deed me denken aan gekookte pasta maar de smaak was anders. Zoals volgens mij elk medicijn een wat bittere afdronk heeft, was dat ook nu weer het geval. Toch voelde ik een groot verlangen de drank helemaal tot mij te nemen en meteen ook voelde ik een connectie met de plant.
Deze kaktus plant heb ik in het noorden van Chili leren kennen toen ik daar woonde met mijn Chileense man en 2 zonen. Mijn ex man kon er uitgebreid over vertellen en hoewel ik toentertijd nooit de moed had een keer het medicijn te drinken, wist ik wel dat het er ooit van zou komen.
Mijn fascinatie en bewondering voor de San Pedro kaktus is er altijd geweest.
Waarschijnlijk kan dat ontstaan zijn in Curaçao waar ik als kleuter woonde en waar op het eiland eindeloos veel kaktus groeide. Elke week zat er een ‘pika’ in mijn voet omdat ik ondanks het gevaar in stekels te trappen toch de voorkeur had op blote voeten te lopen.
En dat op blote voeten lopen door de natuur zoals ik dat als kind in de tropen deed, zo voelde het gisteren eigenlijk ook een beetje. Want nadat ik de drank gedronken had, zag ik dat mijn medereizigers al in proces gingen en bij mij bleef het ontzettend lang stil en rustig. Zo rustig dat ik gedachtes kreeg of het wel klopte en ik niet iets over het hoofd zag wellicht. Dit medicijn gaat ook over geduld, had Esteban gezegd en hier lag ik nu ongeduldig te zijn. Op mijn kleedje met mijn ogen dicht, lag ik te voelen en toch wel te wachten op het symbolische startsein, toen ik me iets belangrijks herinnerde.
Ik ben een extravert persoon met ADHD, ik ben naar buiten gericht. Ik leer door interactie met de wereld om mij heen, niet per se door alleen te zijn en op een kussen te zitten mediteren. Mijn meditatie is er eerder een met ogen open, in het hier en nu, of tussen de luid tjilpende cigales in Frankrijk. Maar ook tijdens het doen: achter het stuur in de auto of tijdens het plakken van mijn fietsband. Dus terwijl ik daar lag met mijn ogen dicht, herinnerde ik mij dat ik naar buiten mocht gaan, in beweging komen. Dus stond ik op en begon te lopen.
Het was zo stil in het bos en de ervaring van het lopen in een zonovergoten omgeving in de natuur herinnerde aan Curaçao en had ook iets droomachtigs. Zo een waarbij ik weet dat ik droom en dus alles mogelijk is. Ik zat gehurkt bij een halve boomstam en bekeek het drukke leven van de mieren. Een mier viel op qua snelheid, gehaastheid en daarin zag ik mijzelf. Mijn lessen deze zomer gaan steeds over het vinden van mijn eigen ritme, mijn eigen pad bewandelen ondanks dat mijn medereizigers het totaal anders doen.
Voor mij was de reis; een reis naar buiten om mijzelf daar te ontmoeten.
De stilte, het geduld, zonder verwachtingen, in vol vertrouwen. En daarin het zien van mijn neiging tot vergelijken, het zien van mijn neiging tot bagatelliseren van mijn persoonlijike ervaringen en inzichten, veel werd gezien en omarmd.
Deze reis ging over voelen en vertrouwen dat dat wat de plant mij geeft, precies past bij wat ik nu nodig heb.
Met grote dankbaarheid naar Esteban en zijn lief Kiki nam ik afscheid. Dit voelde zacht en passend, ook het feit dat Esteban in het Spaans sprak en ik hem helemaal kon verstaan en begrijpen voelde voedend en inspirerend.
Er is een nieuwsgierigheid deze plant nog een keer te ontvangen om te ontdekken wat ze me dan laat zien.
Ahee!
