Zelfrealisatie zie ik net als professioneel bergbeklimmen. Je bent er in geïnteresseerd of niet. Ik ben niet geïnteresseerd in bergbeklimmen. Ik voel er niets bij. Maar als ik een documentaire zie van mensen die dat doen, dan begrijp ik ze wel. Al die moeite en inzet. Volgens mij kunnen zij daar ook niets aan doen. Die interesse is er.
De felt sense in het lichaam staat in direct contact met alle dimensies die je je maar kunt voorstellen. De dagelijkse wakkere droomstaat is net zo vol en leeg als alle andere staten van bewustzijn. Hoe kun je nu tegelijk als het Absolute, de leegte en de persoon leven? Het antwoord is eenvoudiger dan je denkt; dat doe je al. Het is een kwestie van het ontwikkelen van een subtiel onderscheidingsvermogen of een direct zien wat dit besef helder maakt.
In het zien van wat je bent veranderen je interesses. Je kunt nog steeds bergen beklimmen of wat dan ook, maar er vindt een subtiele verschuiving van je interesse plaats; je wordt verliefd op jezelf. Er is niets mooier dan jezelf. Het Zelf waar ik hier naar verwijs is de leegte, de kennendheid en het absolute wat daaraan ten grondslag ligt.
Door steeds weer te lichamelijk te ontspannen ontstaat het besef dat alles al heel is en dat de dingen vanzelf gebeuren. Pijn en genot wisselen elkaar af. Leven en dood zijn onvermijdelijk. Denken en voelen staan in direct contact met de omgeving en bewegen in een stroom. Er is geen uitweg in dit spel van polariteiten. Er is wel een overstijgende optie om jezelf te kennen als kennendheid. Dit is niet beter of slechter dan al het andere. Het is er.