De eerste reflectie in de wereld is de eenvoudige conceptloze aanwezigheid ‘ik ben’. Vanuit de ‘ik ben’ ontstaat de persoon en de wereld.
Het is als de reflectie (ik ben) van de zon (absolute) in een dauwdruppel (persoon). De dauwdruppel heeft een naam en een vorm en de reflectie is de oorzaak van de zon.
De beelden van de persoon en de wereld die voortkomen uit de eenvoud van aanwezigheid (ik ben) zijn complex en veelvormig. Richt je op het punt ‘ik ben’ en laat je niet afleiden door de beelden. ‘Ik ben’ is de brug tussen de persoon en het ‘Absolute’.
Het gevoelsidee ‘ik ben’ heeft een diepere oorzaak die je God, het Absolute, de Realiteit of het Zelf kan noemen. ‘Ik ben’ is in de wereld en is de sleutel naar het ondefinieerbare, onkenbare en twijfelloze ‘Absolute’. Dat wat je bent!
Ik kan woedend door de kamer ijsberen, tegelijkertijd weet ik ‘wat ik ben’, een centrum van liefde en wijsheid, een atoom van puur bestaan.
Alles lost op en ‘de mind’ smelt in het Absolute. Het Absolute wordt eerst ervaren als de bron van alles, daarna als alles. Het dagelijkse leven heeft alle dimensies in zich.