De angst voor de dood zet het leven op scherp deze dagen. Hier twee lichaamsgerichte oefeningen die je kunt gebruiken als hulpbron en/of om dieper in je lichaam te komen. Door lichamelijk erbij te blijven verandert angst vroeg of laat in (non duale) essentie. Vanuit deze ruimte, leegte of liefde is het besef van je zelf als het Absolute een volgende stap.
Oefening 1 stem je af op je hartenergie (geschreven door Janneke Jonkman).
Om te peilen of dat wat je doet voortkomt uit liefde of uit angst. Bij alles wat je doet, kun je je handen op je hart leggen en jezelf de vraag stellen: wat zou liefde doen? Zwelt je hart blij op als een bloem die opengaat (je voelt dit doordat er direct meer ruimte ontstaat in de hartstreek) dan heb je je antwoord. Voelt het juist alsof er iets samenkrimpt in je hartstreek, dan weet je dat het antwoord ‘nee’ is. Oefen dit vaak en je zult steeds beter afgestemd raken op je hart. Als je momenteel vastzit in een baan die niet bij je past, stel dan dagelijks zachtjes in jezelf of hardop de vraag: wat mag ik doen? Besef dat je levensmissie er altijd uit zal bestaan anderen te helpen met datgene wat je zelf het liefste doet. Het antwoord is vaak zo simpel dat het misschien nog niet eens bij je opgekomen was. Hoe meer je gaat manifesteren vanuit deze zuivere energie, hoe minder vatbaar je zult worden voor angst, stress, en alles wat daaruit voortkomt. En hoe meer je een voertuig zult worden voor geluk, ‘grace’, overgave, vertrouwen.
Oefening 2 infectie affectie (geschreven door Anton).
Wat kun je doen, nu je zoveel niet kan/mag doen? Ik ben er zeker van dat het volgende je gaat helpen. Het lijkt heel veel op focussen, maar is iets anders. Het kost twintig tot dertig minuten van je ochtend, de tijd die je anders verliest met naar school/werk gaan.
Creëer een plaats waar je rustig/ongestoord die tijd kunt zitten. Ga zitten- zet je alarm op 15 of 20 minuten. Denk aan wat je gisteren allemaal hoorde en zag op tv/internet, en denk even: ik word/ben misschien al „infected“. Hou je ogen open, en probeer gewoon te voelen waar je dit voelt. Gewoon voelen. Niet proberen met het gevoel te praten/het te berustigen/het te beoordelen (ik voel niks, of wat dan ook). Gewoon bij het gevoel blijven.
Kijk naar je angst (ik word misschien wel ziek), je schaamte (ik zal toch hopelijk niet ziek worden, hoe zullen ze over me denken), je woede (ik mag niet eens bang zijn, ik moet perse stoer blijven doen, ik moet in controle blijven, ik mag niet eens voelen wat ik voel, of over de controle boos worden), je verdriet (kunnen we nu echt niets beters, moet dit nu, zijn we zo diep).
Gewoon voelen, zonder commentaar, zonder oordeel. Probeer er 15 of 20 minuten bij te zitten. Niet mee praten, of proberen te begrijpen zoals vaak bij focussen. Zie het zo – je „innerlijk kind“ – je dieper gevoel- vertrouwt je beste bedoelingen niet. Als een angstige kat wil het helemaal niet benaderd worden. Maar wel gezien/wel als wezen aanvaard worden. Dus je gaat erbij zitten, iedere dag, 20 minuutjes, en laat het vertrouwen groeien. Als wijze ouder geef je geen raad, geen gesus, geen oordeel, laat het gewoon zijn wat het is, maar kijk het aan, geef het aandacht, ruimte. Let it be…
Mijn ervaring is: focussing over ziekte/doodsangst gaat zo diep dat “het innerlijk kind” of je lijfgevoel het 1-2-3 nog niet vertrouwt, en dus iets langer stil zwijgt.. je dus een paar dagen erbij/ernaast moet gaan zitten voordat het smelt…
Doe de oefening zolang je nog niet naar buiten mag, zoals het „vroeger was“, – en vertel/leer die mensen die het aankunnen deze oefening ook. Als je dan „toch“ geïnfecteerd wordt, dan word je zelf met heeeeeeeel hoge waarschijnlijkheid op eigen kracht beter, want je raakt niet meer helemaal alleen in paniek/kramp.
Misschien handelen veel politieke leiders, deskundigen en andere mensen om je heen in deze tijd vanuit een angstig kind deel. Denk eraan, angstige kinderen zijn erg bazig, en die moet je niet provoceren of pesten. Blijf binnen, hou je aan de regels die nu de meerderheid (gemanipuleerd of niet) heeft beslist, doe je dat niet dan worden ZIJ alleen maar banger, daar schiet niemand iets mee op.
Over een paar weken, naarmate meer mensen hun eigen angst aangaan/meesteren, of de stop van infectie-wegen voldoende statistisch effect lijkt te hebben, kun je naar buiten, en met de oefening ophouden. Dan heb je er ook iets aan gedaan..
Wil je nog iets verder in de oefening- dan kun je – na het zitten tot je alarm afgaat- opstaan. Ga staan en denk „ik ga nu staan zoals ik me voel. Ik ben/word misschien ziek“. Laat je houding dat gevoel gewoon toe-staan. Voel hoe je staat, en blijf zo, tot er iets wil bewegen. Beweeg mee. Als er iets (een plek in je lijf) DIE beweging vast houdt/tegenhoudt/stremt, iets in die beweging niet meewil…ga daar dan naar toe. Maak de beweging kleiner rondom die plek. Kijk of je de plek licht/lucht kunt geven, of gewoon kunt overtuigen met de beweging mee te gaan. Zie de plek als een groepje mensen/een straat of plein vol mensen, die deze beweging niet wil. Kijk of je ze kunt meenemen, overtuigen dat we samen…..als dat echt niet wil lukt, kijk dan of de beweging niet toch ergens anders naar toe wil, en ga mee. Doe het zolang je voelt dat het iets met je doet, en je het eigenlijk – al is het een inspanning- heel prettig vindt. En dan is het goed geweest.