De beleving van de persoon is gekoppeld aan de beleving van tijd
Ik observeer het proces van focussen.
De begeleider die zich terughoudt, werkt met de grootste kracht. Hij doet niets, hij werkt zonder te handelen. Dit werkt, niet omdat hij niets doet, maar omdat hij zeer geconcentreerd is.
Tijdens een sessie nemen we elke sensatie, gedachte, beeld of impuls seconde voor seconde waar. In dit nauwkeurige waarnemen verdwijnen de beleving van tijd en persoon. Op dat moment wordt het transpersoonlijk. Er ontstaan verschillende non duale ervaringen; ruimte, leegte, zachtheid, aanwezigheid, etc.
De beleving van de persoon ontstaat weer uit een enkele (identificatie met een) lichamelijke sensatie of gedachte. Dit gebeurt onbewust en in een fractie van een seconde. Deze beleving kun je weer doorbreken door te focussen op de non duale ervaring in de ervaring. Wanneer de non duale ervaring of essentie stabiliseert en makkelijk terug te vinden is kun je er doorheen voelen. Dan kom je bij iets Absoluuts. Het is niet ingewikkeld. Het is een kwestie van een half uur de tijd nemen om in een willekeurige ervaring te vertragen en de juiste instructies krijgen.
Wanneer je ziet dat bewustzijn het enige constante is en alles wat zich daarin afspeelt perceptie, beleving en objecten zijn dan gaat de aandacht zich steeds meer richten op het bewustzijn zelf. De aandacht en het identificatieproces gaat zich identificeren met bewustzijn en niet met de beelden die opkomen. Dit is in eerste instantie een super actief niet doen. Na verloop van tijd blijft de realisatie van bewustzijn zichzelf herhalen. Zelfrealisatie is elke seconde.
De NU ervaring lijkt uit meerdere te onderscheiden lagen te bestaan. Wanneer je die tijdelijk uit elkaar haalt en ervaart wordt alles duidelijk. Daarna kan alles als een geheel ervaren worden.
Het leven verandert niet veel. Het wordt lichter en vloeibaarder. Er is meer synchroniciteit, meer moeiteloosheid, niet weten en eenvoud. Dat soort dingen.