Wanneer ik via alle afweermechanismes, oude pijnen, behoeftes en de eenvoud van aanwezigheid (ik ben) in het absolute terechtkom is er niets nodig. Dit is een beweging die elke seconde gebeurt.
Wanneer ik vanuit dit niets weer beweeg naar de wereld is de enige echte behoefte die overblijft het samen werken aan een mooiere wereld. Ik ervaar mijn zielskern als is Samen Doordringen in Liefde. Ik zie dit terug in alles wat ik doe. Er is geen keuze. Elke dag is een verrassing en een leerproces. Er zijn zoveel visies, mogelijkheden en oplossingen.
Ik geef het vorm op mijn werk, met mijn familie/geliefde en in het organiseren en delen van kennisoverdracht. Inmiddels voel ik me met mijn achtenveertig jaar in dit leven een stam oudere die jongeren kan helpen hun weg te vinden in dit leven. Tegelijk leer ik verder van hen die ik tegenkom, de veranderende maatschappij en de techniek.
Ik weet niet hoe het hoort of hoe het moet. Wat ik bijdraag is het ontwikkelen van een open houding waarin alles kan gebeuren in ruimte en samenhang met geheel. Het is een steeds weer rusten in niet weten en het handelen zichzelf laten vormgeven vanuit het denken en voelen.