Vandaag zag ik het leven onder andere vanuit twee percepties van waarheid.
In de vroege ochtend beleefde ik mezelf als pure kennendheid. Dichterbij kan het niet.
In de late ochtend kwam ik door de dynamic meditation in de perceptie van aangestuurd worden door god. Ik voelde mezelf als het universele in het lichaam, een onpersoonlijke frisse sensatie net onder de huid. Tegelijk voelde ik een goddelijke energie buiten het lichaam die samensmolt met mij. De ik ben IK ervaring. Vanuit deze schijnbare dualistische perceptie is er een rijk lichamelijk leven en een bewogen worden door een universele kracht van buiten. Het denk apparaat probeerde dit samen te vatten en maakte de gedachte AtBram (Atman en Brahman). Toen dit innerlijk werd uitgesproken ontstond er direct een gevoel in het lichaam van ´dit klopt´, ´dit is het´.
Er ontstonden nog allerlei gedachte instructies over hoe ik mijn leven beter kan maken. Het kwam er op neer dat ik meer kan spelen met mijn comfort zone. Grenzen opzoeken zonder het contact met mijn persoonlijke grenzen te verliezen. Wanneer de grenzeloze kennendheid in contact blijft met het beperkte lichaam, voelen en denken ontstaat het avontuurlijk extatische leven. Alsof het lichamelijke leven steeds grenzen verlegt en verder gaat. Dan is er een levendige sexuele volheid in de subtielere pure volheid van de leegte van kennendheid. Een moeilijke zin, maar wat ik bedoel is dat het leven met het lichaam een extra dimensie geeft aan het zijn als zuivere kennendheid. Het lichaam is de wijsheid in het dagelijkse leven en kwam vandaag tot leven door de superinspanning van de dynamic meditation. Het is voor mij goed om regelmatig mijn fysieke grenzen op te zoeken. Vanuit ´kennendheid´ is hier helemaal geen impuls voor. Het is beiden interessant.
Ik blijf het actieve meditatie werk van Osho erg goed vinden. Osho is nog steeds vooruitstrevend in zijn aanpak. Zorba de Boeddha, beiden dikke buikjes en een hoop plezier.