De criticus floreert bij weerstand, wanneer de criticus omarmd wordt smelt hij als sneeuw voor de zon
Tijdens sessies en cursussen komt de criticus regelmatig bovendrijven. De structuur van de criticus gaat er vanuit dat hulp of steun vragen gevaarlijk is. Behoeftes, verlangens en onzekerheden worden gezien als zwakte en worden onderdrukt. Dit is de dood van vreugde, levensenergie en de mogelijkheid om echt contact te maken met anderen.
Door eenvoudigweg de werking van de criticus steeds weer te herkennen raakt het vrij en verliest het zijn functie. Een resultaat is dat alle gevoelens er mogen zijn. Er ontstaat een bereidheid om afgewezen te worden, verlaten te worden, te sterven, jezelf minderwaardig of agressief te voelen, etc. Alles wat er niet mocht zijn krijgt ruimte inclusief de criticus zelf. Dat is een verademing en leidt naar puur Zijn.
De criticus is in oorsprong een lichamelijke sensatie van angst en verkramping. Een gevoel van wanhoop, het komt niet meer goed, machteloosheid, etc. Vanuit deze woordenloze sensatie ontstaat een (meestal) strenge innerlijke stem. Het kan ook zijn dat de stem ontbreekt en dat de sensatie zelf elk voelen afkapt. Door het voelen af te kappen worden allerlei levensprocessen gesaboteerd.
Door de sensatie van de criticus te localiseren en te herkennen ontstaat er ruimte om alles te ervaren. Wanneer alles er mag zijn is er geen probleem of zoektocht meer. Het werkelijk Zijn met alles wat er is voelt als rijk, compleet en kwetsbaar. Er zit iets van overgave in. Dit is de vruchtbare bodem voor Zelfrealisatie. Zijn is een voorstadium voor Zelfrealisatie. In andere woorden; Zelfrealisatie is een subtilisering van Zijn.
In het Zijn, wat voornamelijk een fysieke ervaring is, ontstaan ervaringen van essenties zoals aanwezigheid, stilte, helderheid, kracht, leegte, etc. Deze zachte en kwetsbare essenties zijn altijd dichtbij. De criticus snakt naar deze kwetsbare onverwoestbare essenties. Het heeft alleen nooit geleerd om te vertrouwen en lichamelijk te ontspannen in Zijn