Afgelopen weken ben ik wat gaan stoeien met de concepten vanuit innerlijk kind werk en de wet van aantrekking. Beide gebieden had ik nooit echt goed onderzocht.
Innerlijk kind werk.
Er zijn primaire behoeftes zoals water, lucht, warmte, voedsel, bewegen, verbinding en misschien ervaren. Als mens heb ik weinig nodig. Wanneer mijn primaire behoeftes bevredigd zijn is er een Zijn zonder moeite. Alle andere verlangens naar luxe, geld, gezien worden, spullen, etc zijn secundair en een afgeleide van de angst van het lichaam om te overleven. Alle verlangens die we als volwassenen hebben, naast de primaire behoeftes, komen vrijwel allemaal voort uit de kind-angst-hulpeloosheid om te overleven. Dat is nogal een uitspraak. Wanneer ik dat goed tot me door laat dringen en het wat aandacht geef, kom ik tot de conclusie dat ik voor een groot deel door het filter van een vier jarig kind de wereld in kijk.
Voorbeeld 1 Onmatigheid.
Ik heb een jassen tik. Om de zoveel tijd heb ik de impuls om een jas te kopen. Ik heb er al genoeg dus voor de warmte is het niet. Wanneer ik daar inquiry op toepas kom ik eerst bij aantrekkelijk gevonden worden door een mooie jas te dragen. Wanneer ik aantrekkelijk ben vinden mensen het waarschijnlijk fijn om bij mij te zijn. Wanneer ze bij mij willen zijn zorgen ze voor mij. Dat achter de impuls van een jas kopen zit een achterliggend hulpeloos kind verlangen. En zo zijn er meerdere van dit soort rijtjes te bedenken.
Er is iets onmatigs in mij wat ik zie als een overlevingsstrategie, het is mijzelf steeds weer herzien en in balans brengen
Voorbeeld 2 Complexiteit.
Ik heb geld nodig om jassen te kopen. Om dat geld te krijgen heb ik een baan of onderneming nodig. Voor een baan of onderneming heb ik een auto nodig, een diploma en moet ik er representatief uit zien. Om dat te verkrijgen heb ik een opleiding en winkels nodig. En zo draait de wereld door in complexiteit. Ik kan het heel moeilijk maken voor mezelf, maar uiteindelijk ben ik het meest gelukkig in een aanwezig zijn zonder te veel poespas.
Alles wat ik wil hebben zoals jassen, horloges, auto’s, geld, aandacht, luxe, relaties, cliënten, etc. streef ik na om geliefd te zijn en om uiteindelijk verzorgd te worden. Mijn innerlijk kind programmering heeft vanaf de geboorte geleerd dat het hulpeloos is en anderen nodig heeft om te overleven. Dit is ergens in mijn onbewuste gaan nestelen en stuwt mij voort. Waar het mij om gaat is deze stuwing in een balans te krijgen die past bij mijn werkelijke behoeftes als volwassen (gerealiseerd) persoon. Het is prima om van dit leven als persoon te genieten en er mee te spelen. Balans, gelijkmoedigheid, soberheid en moeiteloosheid zijn emotionele staten die mij het meest geluk geven.
Wanneer ik mij innerlijk voorstel dat al mijn verlangens naar meer in mijn jeugd of nu zijn bevredigd blijft er een Zijn over zonder verlangen. Dit Zijn is een onderdeel van volwassenheid.
Wet van aantrekking.
In het manifesteren van mijn persoonlijke leven in de dualiteit zijn er bepaalde wetten. Die wetten heb ik uiteen gezet op een pagina op deze website. Elke manifestatie volgt volgens mij deze wetten en door ze te kennen kan ik het bewust(er) toepassen. De verwarring die ik nu zie bij mezelf (en in al die succes programma’s) is dat die kind-verlangens worden geprojecteerd in deze wetmatigheden.
Het meer willen is een overstrekken van wat ik werkelijk ben en leidt uiteindelijk naar een overmatige compelxiteit
De maatschappij, zoals ik die zie, wordt beheerst door een collectief succes denken van meer en meer. Het is een (kind) hypnose die volgens mij in de meeste gevallen onbewust wordt aangestuurd en gevolgd. Wanneer ik meer geld heb ben ik succesvol en geslaagd. Dat geeft status, aanzien en respect. Ik kan alles doen wat ik wil (ook iets kinderlijks wellicht) en mensen zijn graag in mijn aanwezigheid. Zo is de hele economie ingericht. Wanneer de groei van consumeren stagneert hebben we het over een recessie. En een recessie is slecht. Hoe zou een economie er uit zien vanuit eenvoud en innerlijke tevredenheid om niets?
Een ander perspectief.
Vanuit het ontwaakte perspectief is er zoiets als volwassenheid die voortkomt uit Zijn of weten wat ik werkelijk ben. Vanuit dit perspectief is er geen verlangen. Zelfs primaire behoeftes worden tijdelijk uitgesteld. Pas in de identificatie met het lichaam, denken en voelen ontstaat er weer een persoon met (onmatige) behoeftes en verlangens. Ik heb hier veel over geschreven in mijn gratis boek.
Die identificatie komt sowieso. Vandaar dat ik ontwaking en groei van elkaar onderscheid. Beide bewustzijnsgebieden hebben andere wetten. Door die wetten te kennen ontstaat er steeds weer vrijheid en balans.
Wanneer ik door de brillen van ontwaking en kind werk naar de wereld kijk kom ik steeds weer in verwarring. Ontwaking is elke seconde en blijft een superactieve beoefening. Wanneer de balans en moeiteloosheid verdwijnt in mijn ervaring als persoon is er een disbalans in mijn perspectief. Een seintje om weer meer vanuit het ontwaakte perspectief te kijken.
Hoe zit dat voor jou? Ik zie een wereld vol volwassen kinderen die vanuit een oneindige hulpeloosheid en leegte meer willen. Dat is confronterend en wellicht niet bij te sturen. Zo is het. Kan ik daar “hallo” tegen zeggen? Dat is voor mij sowieso altijd de eerste stap naar verandering.
Dit Dreumelse winter onderzoek brengt me weer bij soberheid, eenvoud, sereniteit, onschuld, ruimte en genieten om niets. Vanuit deze eenvoud ontstaat er weer balans in mijn consumeren en moeiteloosheid in mijn activiteiten.. Alles ontvouwt zich organisch in een rustig tempo en de wereld heeft altijd al voor mij gezorgd. Er is geen dag in mijn leven geweest waar ik onvrijwillig honger had of geen slaapplek. Ongelovelijk.