Het oude gaat en het nieuwe komt.
Zoals de golven de branding inrollen. Veel kleiner dan toen ze aankwamen glijden ze terug de zee in. Ernaar kijken geeft me altijd rust. Want zoals iemand me laatst onthulde over mijzelf: ‘Yashodara jij bent een vrouw van de zee’ en ja dat klopt.
Sinds de eerste lockdown in 2020 is mijn kijk op de buitenwereld totaal veranderd. Steeds meer kom ik erachter dat hoe ik dacht dat de wereld in elkaar zit, zo zit het dus niet. Het lijkt steeds precies het tegenovergestelde te zijn. Dat inzien ging stapje voor stapje en soms in 1 keer met een giga sprong. Mijn wereld kwam op losse schroeven te staan, niet per se heel prettig.
Daarna volgde een periode van integratie.
Het verinnerlijken van al die nieuwe inzichten en ervaringen. En die, lieve lezer, gaat natuurlijk nog steeds door en door.
Maar wat betekent dat letterlijk die integratie? Het betekent voor mij dat ik mijn nieuwe waarheid begin te leven. De nieuwe waarheid gaat dan over hoe ik mijn eigen leven zie en vormgeef. En daardoor me steeds meer bewust worden van op welke T-splitsing ik sta. Waar kies ik voor?
Kies ik bewust het nieuwe nog onverharde pad?
De oude route geeft (schijn)veiligheid, het nieuwe pad, geeft schijn onzekerheid. Want het nieuwe pad maak ik zelf. Niemand ging mij voor, ik mag stap voor stap zelf lopen. En dat ben ik niet echt heel erg gewend te doen in mijn leven. Als kind is het mij afgeleerd eigenwijs te zijn en mijn eigen keuzes te maken. Als vrouw/moeder/geliefde/collega heb ik het mezelf weer moeten aanleren, work in progress…
En in mijn leven ziet dat er nu als volgt uit:
In plaats van wachten totdat genoeg mensen hebben aangegeven mee te willen doen met mijn authenticiteitscirkels, ze toch organiseren. Dat is een voorbeeld van iets nieuws doen voorbij de schijnveiligheid. En ja dat mag ik spannend vinden.
Ahee!