Lijden.
De hulpvraag in het lijden is in de kern altijd zoiets als;
telt het voor jou dat ik steeds maar weer in diezelfde pijn terechtkom?
Als vriend(in), geliefde of begeleider is het belangrijk om er simpelweg bij te zijn. Het er voor iemand zijn gaat in eerste instantie niet om het oplossen van het leedfeit (ziekte, scheiden, trauma, etc.), maar of jij als mens er bent voor een ander mens zonder iets in te vullen of op te lossen. Een goed gesprek gaat over hoe iemand met dit gevoel van lijden omgaat. Door het op deze manier te benaderen ontstaat er een diep empathisch contact en dat geeft verlichting en een gevoel van er niet alleen voor staan.
De pijn is meestal een vorm van deficiënte leegte. Een ervaring van een gat, een gemis, een tekort in combinatie met machteloosheid, betekenisloosheid, etc. In het contact vindt er een overdracht van deze pijn plaats. Het bij gevoelens van pijn en lijden zijn betekent dat de luisteraar, vriend of begeleider in zichzelf moet kunnen omgaan met heftige gevoelens van pijn en lijden. Wanneer hij of zij dat niet kan zal er steeds een neiging ontstaan om uit contact te gaan of het lijden te willen oplossen. De ander ervaart dit als niet gezien, gehoord of serieus genomen worden.
Uiteindelijk helpt dit erbij zijn de ander om er weer voor zichzelf te kunnen zijn. Dat er ruimte ontstaat tussen het ik en de pijn.
Focussen.
Het erbij zijn kun je oefenen met de techniek focussen. Focussen is een eenvoudige en tegelijk krachtige lichaamsgerichte techniek. Het is voor mij de kern van bewustzijnsonderzoek. Het leven is een voortdurend ervaren door het lichaam met bewustzijn als basis. Wanneer je de ervaring in je lichaam er helemaal laat zijn, laat je jezelf, de ander en de wereld er ook helemaal zijn.
De zeven focus stappen zijn; 1.ruimte maken, 2.felt sense, 3.handvat, 4.resoneren, 5.erbij zijn/vragen stellen en 6.ontvangen/afsluiten. Soms is er nog een zevende stap die in gaat op een mogelijke 7.actie in het dagelijkse leven.
Het lijkt heel technisch, maar wanneer je het leert merk je juist dat het een organisch proces is. Ik vind het belangrijk dat iedereen weet dat deze eenvoudige techniek bestaat, omdat het ons niet geleerd wordt in onze opvoeding en opleidingen.
Van lijden via focussen naar essentie.
Mijn ervaring met mezelf en het begeleiden van mensen is dat door ruimte te geven aan lichaamssensaties het lijden vroeg of laat verandert in essentie (ruimte, liefde, sereniteit, stilte en de ervaring dat ik/jij bewustzijn bent). Dit kan, omdat onze kern essentie is.
Wat me steeds weer opvalt is dat de pijn van het lijden eerst toeneemt tot een niveau van ik kan het niet meer dragen en door er dan nog even bij te zijn het door de pijn heen zakt en transformeert naar ruimte en liefde. Ik zie het als alchemie; hoe je van lijden liefde maakt.
Voordat het lijden transformeert in essentie is de aandacht wel een paar keer van de pijn naar een hulpbron bewogen. Een hulpbron is een ontspannen, een goed gevoel in het lichaam, lachen, een tijdelijk weggaan van de pijn, dissociëren, etc. Dit zeg ik erbij, omdat het alleen maar bij het lijden blijven het patroon van lijden juist kan versterken. De kunst is om het lichaam van de ander subtiel te volgen en als vriend, begeleider en luisteraar niet te sturen in deze transformatie die geheel vanzelf gaat. Bij de een gebeurt dit snel bij de ander kan het jaren duren.
Focussen is een doeltreffende techniek om ergens met liefde bij te zijn en het proces van bewustzijn te laten ontvouwen. Het geniale vind ik dat het op alle niveaus van begeleiding en vriendschap werkt.