Je essentie, wat je bent, ligt dieper dan je lijden. De weg naar je essentie verloopt echter via een oppervlakkige laag van te kort. Dit te kort wordt meestal afgeweerd dus mensen komen nauwelijks bij hun essentie. Dat is het enige drama wat er is.
Het te kort is meestal de niet ´genomen ouder´. De ouders die er niet volledig voor je waren is vertaald in een innerlijk niet gesteund voelen, een minderwaardigheid of een of andere emotionele droogte. Wanneer je toestaat deze vage pijnlijke emoties te ervaren en erbij te blijven zakt de waarneming vanzelf in de diepere laag van essentie. Je natuurlijke staat. Essentie is te herkennen aan gevoelens zoals sereniteit, zachtheid en eenvoudige vreugde.
Het pijnlichaam is een oppervlakkige laag waar je je hele leven in kunt verdwalen. Het gebrek aan innerlijke steun zorgt voor (een gevoel van) richtingloosheid in het leven. Om uit deze richtingloosheid en lijden te komen is het belangrijk om het lichaam te voelen en met geduld en vriendelijke aandacht de pijn te omarmen. Op een gegeven moment begint de natuurlijke kracht en vreugde door de pijn heen te schijnen en lost het lijden steeds weer op. Als de zon die door de wolken heen breekt. Het maakt plaats voor aanwezigheid en schitterende lichtheid. Laag voor laag komen alle defensies in het licht van bewustzijn, worden doorzien en lossen op. Het enige wat nodig is, is aanwezig zijn en daar hoef je niets voor te doen. Dat ben je.
Het is niet te verwerkelijken door het denken of kennis. Het proces van zelfrealisatie is geen rechte lijn. Het is een voor iedereen uniek en hobbelig pad. De grote lijnen zijn hetzelfde, maar de werkelijkheid is subtiel en onverwacht. Alleen jij kunt je eigen proces ervaren en dragen. Daarom is het zo belangrijk om er voor jezelf te kunnen zijn. Een liefdevolle vriend, ouder of leraar is een steun, maar uiteindelijk komt het neer op jou!