Wat is Zelfrealisatie?
Zelfrealisatie is de voortdurende verwerkelijking ‘ik ben kennendheid’. ‘Zelf’ is alles wat ervaren en niet ervaren wordt. Het is onkenbaar voor zichzelf en tegelijk is het kennendheid.
De opening naar zelfrealisatie is ‘aanwezigheid’ (ik ben).
Wanneer het centrum, de innerlijke kern, de ruimte krijgt en zich verstevigt, wordt de essentie ‘aanwezigheid’ sterker. Er ontstaat meer ruimte voor de bewegingen van de persoon, anderen en de wereld. De ervaring ‘ik ben’ verdwijnt niet, het wordt onpersoonlijk en oneindig groot.
Wat is ego?
Ego is een zelf organiserend proces wat de energie en informatie stroom in het lichaam reguleert. Ego komt voort uit het hele lichaam en de relatie met de omgeving. De regulatie gebeurt door een voortdurend proces van waarnemen en beïnvloeden. Ego is een proces van zelfregulatie en is geïdentificeerd met het in stand houden van het lichaam in een wereld.
Het basis probleem.
Zelfrealisatie is afhankelijk van het lichaam. Het ego helpt het lichaam te overleven en volgt daarom de drie instincten die bij het lichaam horen; overleven, seksuele drift (voortplanting en ontlading) en sociale communicatie (hechting). Het basisprobleem is dan ook de voortdurende (onbewuste) identificatie van bewustzijn met het ego en lichaam. Dit is te ervaren als een ik-kramp. Wanneer het overlevingsmechanisme wordt losgelaten verdwijnt de lading van de ik-kramp, terwijl het ego zijn werk kan blijven doen. Het gevoel van ´ik´ is niet alleen meer gebonden aan de lichaamsgrenzen en het gevoel van ´mijn´ lost op. Het basisprobleem is dus niet het bestaan en functioneren van het ego en het lichaam, want zonder deze fenomenen bestaat er geen zelfrealisatie.
Het ontstaan en het doorzien van het concept: ‘ik ben een persoon met een lichaam’.
De ontwikkeling van identiteit (ik ben een persoon) naar zelfrealisatie (kennendheid) verloopt in stadia. Er vindt eerst een opbouw van ego patronen plaats en daarna een doorzien van deze structuren en de ervaring van essentie of zelfrealisatie.
Het gevoelsidee ‘ik ben een persoon’ wordt tijdens dit proces steeds transparanter en onpersoonlijker, zonder dat de essentie van het unieke persoon-zijn verloren gaat. De ontwikkeling van ‘ik ben’ is een proces van toenemende synthese en integratie.
Integratie.
Integratie is het verbinden van gedifferentieerde delen. Zelfrealisatie is een integratie van het ego en bewustzijn. Voor deze integratie is er een onthechting nodig van de lichamelijke instincten waar het ‘ik’ zo aan gehecht lijkt te zijn. In deze onthechting ontstaat er helderheid over je werkelijke identiteit; kennendheid. Een goede ego opbouw is een voorwaarde voor integratie. Een evenwichtige hechting met ouders (en/of andere hechtingsfiguren) is weer een voorwaarde voor een stabiel ego. Elk kind heeft een aangeboren neiging tot het zoeken van nabijheid van de verzorger. Dit gehechtheidssysteem wordt ingeschakeld in geval van stress en wordt uitgeschakeld wanneer het kind door de hechthingsfiguur wordt gerustgesteld. Wanneer de hechting in de eerste drie jaar van het kind niet goed verloopt ontstaan er vormen van chaos en/of rigiditeit in de zelfregulatie. Een gestoorde zelfregulatie staat zelfrealisatie in de weg.
Voor een complete uitwerking van de ontwikkelingsfases verwijs ik naar mijn gratis boek…