Ik ben het absolute.
De mens is een reagerend en relaterend mechanisme. Minder dan 5% van wat er gebeurt in het lichaam wordt bewust beleefd. Schokkende, meestal, pijnlijke impulsen komen binnen en hebben een effect in het lichaam. Een afwijzing, een negatieve opmerking, een ontslag, geldproblemen, een relatiecrisis, een criticus van binnenuit, etc. Pijn die veroorzaakt is voordat we konden denken (van in de baarmoeder tot ongeveer 3 jaar) wordt zelfs zo vastgelegd dat het denken er niet bij kan en het in het dagelijkse leven als volwassenen nog steeds als nu en echt wordt ervaren. Het onbewuste kent namelijk geen tijd.
Er gaan stukjes bindweefsel en spieren verkrampen (bevriezen, trekken samen) om de pijn niet te voelen. De adem wordt oppervlakkig wat ook betekent dat het voelen minder wordt. Dit ‘niet voelen’ (onderdrukken); kost veel energie en kan uiteindelijk allerlei ziektes in het lichaam veroorzaken. Niet voelen van pijn brengt met zich mee dat vreugde ook minder gevoeld wordt, want vastgezette delen (bevriezingen) voelen niets. En het gaat verder, bevriezingen kunnen plaatsvinden in het gehele lichaam zoals de darmen, longen, bloedvaten, etc. Dit zijn we ons niet of nauwelijks bewust.
Voelen gebeurt wanneer energie (e-motie) aan de oppervlakte van de huid komt in het spier en bindweefsel. Wanneer deze weefsels verkrampen (iedereen kent deze gevoelens van vast zitten en spierpijn wel) wordt er minder gevoeld en daarmee minder voluit geleefd. Reacties op de omgeving worden minder, verlangens van binnenuit worden geblokkeerd. Iedereen heeft in meer of mindere mate bevriezingen in het lichaam. Deze kunnen door een slechte jeugd, een trauma, maar ook gebeurt zijn door een pijnlijke gebeurtenis in de afgelopen dagen. In de cursus staan we stil bij een houding en manier waarin we elk moment in detail kunnen voelen en in relatie kunnen brengen met de ander. Er ontstaat echte verbinding. Een kleine beweging kan al een kleine bevriezing veroorzaken en wanneer deze niet gezien of gevoeld wordt stapelen deze bevriezingen zich op tot een ‘dood’ figuur. Wat we zoeken is voluit leven. In dit voluit in actie zit ook de totale rust. We kunnen nu in subtiliteit naar de achterliggende energie van dit alles, de stilte, de verlichting, de egoloosheid. Via het lichaam, denken en voelen naar de volledige vrijheid. Dat is wat we gaan onderzoeken met elkaar. In vriendschap en veiligheid.
Hoe doen we dat?
Door de ruimte tussen ons in helder te maken en te houden ontstaat er een sfeer van ontspanning en gezien worden. Door aanraking kan het lichaam, denken en voelen verder ontspannen. Een volledige ademhaling leidt in een half uur naar volledige extase, dit zijn we niet gewend, dit wordt ons niet geleerd. We gaan dus ook verbonden ademen. De vroege trauma’s en daarmee samenhangende achtergrond emoties geven we in dit moment ook de ruimte om zich te laten zien waardoor ze in het bewustzijn komen en ‘verwerkt’ worden. In vrijheid verlaten zij ons systeem. Wij zijn relaterende wezens, we hebben elkaar nodig. Wanneer een kind niet wordt aangeraakt na de geboorte sterft het. Door de huidige maatschappij die naar mijn mening net iets te snel functioneert hebben we weinig tijd en ruimte om stil te staan, te voelen en echt verbinding te maken met onszelf en de ander. We gaan in de intensive al deze processen vertragen en omdraaien.
En als laatste; er is een plek van orde, de ruimte van satsang en heelheid waarin alles zichzelf heelt, deze plek gaan we gezamenlijk opzoeken en er in verblijven, dit kun je allemaal na de intensive mee naar huis nemen en gedurende je leven blijven toepassen.