Sinds gisteren ben ik in Noorwegen aangekomen. Ik werd eerst grondig onderzocht door de douane en een drugshond. Mocht gelukkig doorrijden. Dat was de praktijk van een land die alcohol en drugs serieus neemt als gevaar voor de volksgezondheid. Hoge boetes op verkeersovertredingen, electrisch rijden wordt enorm aangemoedigd en in de grondwet staat dat het land van iedereen is. Dat laatste resulteert in het overal mogen staan met de camper en een tent. Interessant beleid om eens mee te maken.
De natuur is hier wonderschoon. Het lijkt alsof alles op een grote rots is gebouwd. Wat me ook verwondert zijn de houten huizen in een klimaat wat koud kan zijn. Die Hollandse stenen huizen is dus helemaal niet nodig. Schijnt zelfs dat het wonen in een houten huis veel gezonder is. Ik kan daar wel iets van meekrijgen in ons houten huisje op Ibiza. Dat voelt en ruikt goed.
Ik kreeg vandaag het idee dat wanneer de Nederlandse overheid gratis campers zou gaan weggeven in ruil voor het verlaten van je woning het best wel eens goed zou kunnen gaan uitpakken voor het klimaat en de woningnood. Laat staan voor het welzijn voor mensen. Ik ervaar een nieuwe vorm van gezondheid en Fundamenteel Welzijn in een camper.
Ik ervaar nu hoe het consumeren verbonden was aan het systeem van werken, hypotheek betalen, een leuke auto hebben en onbewust dingen verzamelen. Dat systeem is een luxe versie van overleven. Een dun laagje over armoede heen. Home free zijn heeft voor mij andere kenmerken. Het raakt gevoelens van armoede en nomade zijn. Minder privacy, meer bewegen, minder bezit, meer leven vanuit impuls en meer buiten. Een kern van soberheid en ook iets van verloren zijn.
De ene dag vind ik dat fijner dan een andere dag. Ik kan de structuur en luxe van het werkende leven en relaties ook missen. Er komen andere behoeftes boven drijven zoals muziek maken, bij mijn dochters en vriendin willen zijn en dingen repareren. Mijn behoefte borduurt nu voort op die eenvoud. Wat wegvalt is het willen begeleiden van mensen. Dat was schijnbaar met dat andere leven verbonden.
Er is geen doel of plan. Er is ook minder confrontatie. Vandaag vroeg ik me af of er nog iets van trauma is? of hoe ik zou merken als alle trauma weg zou zijn? Hoe ontwikkelt mijn persoon zich in deze situatie? Nou ja meer vragen dan antwoorden dus. Ik ben weer meer gitaar aan het spelen en meer in contact met mijn dochters en kleinzoon. Ik krijg nu de mogelijkheid om een langdurig zorgzame relatie met hem op te bouwen. Dat is met een huis en werk-vrij leven eenvoudig. Het gaat vanzelf.
Ik ben inmiddels vijfenvijftig en mijn vriendin is vijftig. We zijn nu in een fase van rust, integratie en iets nieuws laten ontstaan. Een cyclus is afgerond en een nieuwe begint. Er zit ook iets in van elder-schap. Jonge mensen informeren met onze visie op bewustzijn, relaties en levenswijze. We zijn niet heel actief in deze periode, maar staan open voor contact. Het is meer dat we samen met anderen dingen uitzoeken, experimenteren en transformeren.