De beperkte kwetsbare zelfbewuste mens wordt elk moment geconfronteerd met het oneindige onbegrijpelijke universum
Op wie projecteer jij wijsheid of waarheid? en wat draag jij dan als die ander de wijsheid en het antwoord draagt?
In de authenticiteitcirkel komt het houvast zoeken regelmatig naar boven. Wie is de leraar, de facilitator, waar zitten we, wat is de bedoeling, etc. Dat verlangen naar houvast creeert theorieen, religies, autoriteiten, etc.
Er is geen leraar, geen wetenschapper, geen helderziende, geen ouder, geen sjamaan, geen medicijn en geen wijze die weet hoe het zit of hoe het hoort. Alles wat daar wel op duidt is een versmalling van de vraag.
In mijn teaching bied ik een combinatie aan van jezelf realiseren als god, bewustzijn of liefde in combinatie met het tot stand brengen van langdurige zorgzame relaties en het omgaan met/transformeren van lijden. Dat zijn essentiele werkzame elementen die in allerlei spirituele stromingen makkelijk terug te vinden zijn. Toch is het een houvast zoeken in iets wat veel groter is.
Deze week klopte deze schaduw, die onderdrukte grootheid van het werkelijke weer eens aan mijn deur. Dan twijfel ik aan alles. Vandaag viel het onder de douche ineens weer op zijn plek.
Er is geen enkele houvast!
Wat is jouw houvast in het leven? en is het okay dat het niet de waarheid is? Dat er uiteindelijk niets is om vast te houden?
Gisteren tijdens de cirkel veranderde iedereen het altaartje in het midden als die impuls er was. Vandaag zat ik naar de foto’s te kijken waarvan 1 me opviel. Het lijkt op een symbool wat ik ken voor het universum. Wanneer ik daar aan denk kom ik weer in het niet weten en geen houvast hebben.
Dat wat niemand begrijpt. Dat wat ik niet begrijp. Waar wij in leven. Dat wat ik net als de fysieke dood elke moment meedraag en meestal als een schaduw onbewust is. En dan valt alles weer van me af. Ik hoef niet te weten hoe het zit, hoe het hoort, wat de bedoeling is, wie ik ben, etc.
En dan komt er weer iemand tegenover me zitten….
[wysija_form id=”2″]