De enige verwarring die er bestaat is de hechting aan de identificatie met het lichaam, denken, voelen of een non duale staat. Door een eenvoudige uitbreiding van de techniek Focussen geef ik je een vaardigheid om dit elk moment te zien, totdat dat alles helder is.
Jeugd.
Ik ben altijd een introverte zachte jongen geweest. Ik heb mijn jeugd als prettig ervaren. De onbezorgdheid is altijd in mijn leven geweest. Toen ik rond mijn 18e jaar een hbo studie ging doen ontstonden de eerste levensvragen en een intuïtief verlangen naar waarheid. Dit uitte zich in het lezen van filosofische en psychologische boeken. Ik kan me nog herinneren dat ik een presentatie deed in het eerste semester over het boek Hebben en Zijn van Erich Fromm.
Spiritualiteit.
Mijn eerste kennismaking met spiritualiteit was rond mijn 30e via een vriendinnetje die in die tijd boeddhistisch bezig was (ze had net drie maanden in een klooster in afzondering gemediteerd). In ons contact was met name het enneagram een onderwerp van gesprek. Het enneagram is een psychologisch model om vrij te worden. Tijdens een reis in India kwam ik in aanraking met meditatie en het gedachtegoed van Osho. Na een paar maanden ervaring met holotropic breathing, dynamic, kundalinie en andere Osho meditaties kwam ik in Nederland terug. De zoektocht was begonnen. Een Astroloog die mijn levensthema’s liet zien gaf me een paar suggesties; rebalancing massage en biodanza. Dat ben ik gaan doen en tijdens een van de massage bijeenkomsten was er een jongen die zei dat hij naar zijn leraar (Isaac Shapiro) ging en of ik mee wilde. Die ontmoeting heeft mijn leven drastisch veranderd.
Leraren.
Ik kwam de Muiderkerk in lopen waar zijn meeting in truth’s elk jaar plaatsvinden en ik werd op slag verliefd. Ik kon het niet plaatsen wat er gebeurde en ik wist alleen dat wat die man had met zijn dikke buik en hawai shirt wilde ik ook hebben. Dat eerste jaar kwam ik elke dag naar de bijeenkomsten en voelde dat er iets met me gebeurde. Het ging steeds over de ervaring in het moment en dat deze in weerstand of openheid kon worden ervaren. Het ging over houding en het ging over concepten. Het eerste concept wat ik begon te doorzien was boosheid. Er werd gezegd dat boosheid ontstaat wanneer er iets gebeurd wat je niet wil. Klinkt misschien logisch, maar voor mij was dat het begin van het inzicht dat overtuigingen mijn (gevoels)leven bepalen. Vanaf dat moment ben ik al mijn overtuigingen gaan onderzoeken.
Een belangrijk ervaring was dat ik na twee jaar onderzoek op de stoel voor Isaac ging zitten en hem de vraag stelde “Heb jij nog weerstand?”. Die vraag kwam voort uit mijn onderzoek waarin ik het niet voor elkaar kreeg om de steeds opkomende weerstand en concepten te stoppen. Het antwoord was luchtig en eenvoudig “Oh, ik heb de hele tijd weerstand”. Dat antwoord was voor mij de deur naar alles laten zijn zoals het is en totale bliss. Ik werd in die jaren daarna steeds weer overvallen door een gevoel van genieten en extase om niets.
Ik was zo goed op dreef dat ik geen genoegen nam met een leraar die eens per jaar naar Nederland kwam. Ik wilde iemand hebben waar ik elke week heen kon. Ik kwam toen bij Susan Frank terecht, die inmiddels bekend is als Prajnaparamita.
De sfeer en het onderricht was daar anders. Strenger, mentaler en je kon vaste leerling worden. Toen ik die band aanging begon de relatie en het onderricht pas echt. Ik heb van nature een schizoïde karakterstructuur wat wil zeggen dat ik een rijke binnenwereld heb als afweer tegen pijn en een bijkomend fenomeen is om onzichtbaar te zijn. Op de een of andere manier voelde zij dit aan en moest ik altijd vooraan komen zitten. Ik werd bij haar ook steeds weer uitgenodigd om heldere vragen te stellen. Dat was goed voor mij, want het bracht een gefocust helder onderzoek op gang. De tijd die daarop volgde bestond uit confrontaties waardoor mijn karakterstructuren het een voor een opgaven.
Ik heb ongeveer zes jaar met beiden meegelopen en alles geleerd wat ik moest leren over de werking van het lichaam en Zelfrealisatie. De leraar en leerling verhouding is een bijzondere ervaring.
Op eigen benen staan.
Op een gegeven moment verdween het verlangen om bij hen te zijn, terwijl ik nog niet gerealiseerd was. Ik kon goed met het leven omgaan en op dat niveau was het goed zoals het was. Toch was het ook een lastige tijd, omdat er nog steeds een knagend gevoel was van niet compleet zijn en ik geen steun of hulp had van een leraar. Ik kreeg in deze periode een enorme impuls om een boek te schrijven en dat heb ik toen in een paar maanden gedaan. In deze tijd kwam ik ook in aanraking met de techniek Focussen. Deze techniek bracht een integratieproces op gang van alles wat ik met lichaamswerk en satsang had ervaren. Het proces van focussen herkende ik als een belangrijk onderdeel van de innerlijke leraar. Ik was nu autonoom.
Ik ben Zijn.
Tijdens het schrijven van het boek begon ik in Ik ben Zijn te lezen. Ik had het al jaren in mijn boekenkast staan, maar begreep er nooit iets van. In deze periode echter wel. Stapje voor stapje begon ik te begrijpen en te ervaren wat Nissargadatta duidelijk probeerde te maken. Ik was ook hier weer maanden of misschien wel jaren in opgeslokt. Lezen en oefenen, lezen en oefenen. Het oefenen bestond uit het verblijven in conceptloze aanwezigheid (ik ben). Dat is eigenlijk oefenen met het stoppen met zoeken.
Ergens in dit proces ontstond er geleidelijk een twijfelloos weten dit ben ik. Dit besef begint met een ervaring van een ruimte achter en in het ervaren van het dagelijkse leven en eindigt met iets Absoluuts. Deze (niet) ervaring heeft zichzelf verstevigd en is mijn identiteit geworden. In deze overgang werd de ervaring geboren dat de non duale ervaring in het duale tot stand komt. Het is elke seconde door het lichaam, denken en voelen heen.
Lesgeven.
Vanaf die tijd, ik was rond de veertig jaar ben ik les gaan geven. Ik begon met groepen en lichaamswerk, omdat ik niet wist hoe ik het besef van wat ik ben kon overbrengen. In de loop der jaren heeft het zich ontwikkeld zoals het nu is. Tijdelijke individuele sessies met de techniek Focussen als kern en verbonden ademen als een prettige manier om in het lichaam te komen. Ik hou van technieken, omdat het eenduidig is en iemand er zelf mee door kan gaan. Technieken zijn een soort ritueel, wanneer je die gebruikt met de intentie om helder te worden brengen ze een oneindige verdieping.
Ik werk individueel met mensen, omdat de persoonlijke ontmoetingen met mijn leraren de grootste veranderingen brachten.
Ik heb gaande weg ook de kennis van AH Almaas geïntegreerd in mijn werk. Ik vind dat hij een uitgebreid ervaringsmatig perspectief heeft ontwikkeld waarmee ik mezelf in alle dimensies beter begrijp en daardoor andere personen makkelijker kan bereiken. Bij elk persoon is er een andere ingang naar het Absolute.
Van zelfrealisatie naar zelfactualisatie.
De onverwoestbare basis is een onveranderlijk helder weten wat ik ben. Ik ben het duale, het non duale en de overstijging daarvan. Ik beleef dat als IK (non duale) ben ik (duale). Ik gebruik hiervoor ook de term de Persoon van Zijn. Dit is een authentiek persoon zonder grenzen.
Na een lange weg van zelfonderzoek en oplossen in non dualiteit sta ik in het dagelijkse leven met lege handen. Ik ben een simpel persoon en tegelijk het allerhoogste wat er is. Zelfactualisatie is het voortdurend leven vanuit het besef van Zelfrealisatie. Dat ervaar ik regelmatig als een hoop gestuntel. Ik weet niet hoe het hoort, hoe het moet en waar het leven heen gaat. Er is een meebewegen met de stroom en een voortdurende inquiry. De richting gevende concepten en gevoelens rondom succes, overleven, ambitie, zingeving, gezin, relatie, werk, lesgeven, etc. vallen steeds verder uitelkaar waardoor elke houvast verdwijnt. Ik ben.
Zelfrealisatie is niet logisch.
Zelfrealisatie is verbonden aan het lichaam en de wakkere staat. Zelfrealisatie gebeurt elk moment door het lichaam, denken en voelen heen. De kern is steeds weer de onbewuste beweging van identificatie doorzien, zonder de echtheid van het persoonlijke leven te verliezen. Als er een beoefening is dan is het continu.
Ik zie het fenomeen Zelfrealisatie als een voorbereiding op de lichamelijke dood en als een onderdeel van de menselijke evolutie. Wanneer de persoonlijkheid wordt doorzien en sterft is het fysiek sterven en het samen delen eenvoudig.
Over het algemeen zie ik dat het verlangen naar Zelfrealisatie rond het 30e levensjaar begint en dat de meeste mensen zich rond de 40e of later realiseren. Rond het 40e jaar komt ook ineens het lichamelijke besef van fysieke eindigheid in de geest. Lichamelijk sterven is onvermijdelijk. Ik merk nu rond mijn 50e ook dat er een verlangen aan het ontstaan is om te sterven. Dat klinkt misschien raar, maar ik ervaar het als gewoon.
Zelfrealisatie is een zeer klein onderdeel van de evolutie, maar het is er wel. De evolutie draagt de problemen en de oplossingen allemaal in zich. Ik zie de ontwikkelingen in de wereld dan ook niet als een probleem, maar als een vorm van perfectie. Of de mensheid daarin overleefd dat is maar de vraag en in wezen onbelangrijk.
Ik zie een beeld voor me van een levendige man. In alle diepte volledig aanwezig in het leven. Er is niets te doen en er gebeuren allerlei dingen. Hij weet al een tijdje dat hij zal sterven. Elke ochtend zingt hij met een groepje mensen vreugdevol en klappend zonder reden. Daar was hij ooit aan begonnen in zijn zoektocht naar vrijheid. En dan, tijdens het zingen in volle overgave tussen twee klappen houdt zijn hart ineens op. Hij was niet bang om te sterven en hij was niet bang om te leven.