Niet gezien, niet gewaardeerd, niet gehoord en niet erkent worden voelt het lichaam als een directe doodsbedreiging. Iemand in je buurt hebben die kritisch is geeft direct stress. Het lichaam vangt dit op en het sympathische zenuwstelsel wordt geactiveerd. Gevolg; vluchten, vechten, bevriezen of onderdanigheid.
Deze behoeftes komen met name in een intieme langdurige relatie sterk boven drijven. Zeker wanneer je weet dat je elkaar uitzoekt op onverwerkte thema’s van vroeger. Dat wat je het liefst wil, kan de ander het moeilijkst geven. Dit kun je zien als reden voor een scheiding of juist als een reden voor groei. Wanneer je in de stress allebei de capaciteit/containment hebt om het grotere geheel/de ander te blijven zien is er een mogelijkheid om volledig autonoom te worden door de relatie. Sommige dingen kun je namelijk alleen doorwerken in relatie met een ander. Autonoom worden door alleen te zijn werkt niet op alle gebieden.
In stress raak je helemaal op je eigen pijn georiënteerd. Hoe zou het zijn om in stress juist liefde te geven aan de ander? Het reptielenbrein herkent deze intentie als liefde geven aan jezelf en er ontstaat een andere perceptie in het conflict. Speel er eens mee, het kan geen kwaad.
De uiteindelijke ideale situatie is een mens zijn die alles kan voelen en dit open in contact kan brengen met een ander mens. In dit contact kan er onderhandeld worden. Kwaadheid, verdriet en liefde hebben allemaal een functie en horen bij een verlicht leven. Alles voelen is echtheid en zuiver licht.
Wanneer iedereen zijn rol volledig kan innemen ontstaat er een rijke wereld van relaties en verantwoordelijkheid. De kern van een dergelijke houding is de angst voor de dood te overstijgen. Zijn wie en wat je bent. Een mens gemaakt van licht met echte emoties en verlangens.