Gisteren liep ik in de duinen. Het voelde als een warme lentedag. De zon scheen en er was een transparant wolkendek met een oranje gloed. Hier en daar scherpe vliegtuigstrepen in de helderblauwe open stukken en het viel me nog op dat er een stukje wolk was met de kleuren van de regenboog. Het lichaam ontspande zich en er ontstond een andere vorm van waarnemen. De verandering was zo subtiel dat het in eerste instantie niet opviel. Het naar buiten gerichte kijken naar objecten veranderde in een naar binnen vallen van de ervaring. Elke boom, de lucht, geluid bleef een zintuiglijke waarneming, maar de richting van het waarnemen draaide om. Het waarnemen gebeurde van buiten naar binnen. Elke waarneming kreeg daarbij een fijngevoelige lichamelijke sensatie. Het voelde als overgave en onmiddellijk contact. Het was een sensuele ervaring. De gedachtestroom hield op en ik kon zien dat deze lichamelijke gewoonte van denken als een subtiele verdovende sluier kan werken tussen wat ik ben en de objecten. Wanneer het automatische benoemen en de kletsende stroom van denken wegvalt is er een directheid van leven, ervaren en een eenvoudige vorm van eenheid.
Ik gleed uit door een harde laag vochtige modder en viel. Mijn ogen waren naar boven gericht en er ontstond de impuls om te blijven liggen. De ervaring van de lucht was intens vervullend. Ik was de ervaring. De blik drong door in de diepte van het universum. Een gevoel van oneindig doordringen, uitdijen en tegelijk nietigheid. Alles ontspande meer en meer. Ik begon lichtpuntjes te zien en andere zwevende structuren. De structuren bewogen mee met de veranderende aandacht. Alsof ik invloed had op de richting van deze zwevende structuren. Een paar minuten was ik gefascineerd door dit schouwspel. Ik voelde hoe de vocht en kou van de grond via mijn jas mijn lichaam in trok en er was een scherpe pijn wat een doorn in mijn hand bleek te zijn. Na enige tijd ontstond er weer een impuls om te lopen. Het lichaam was in een staat van genieten met uitlopers naar extase.
Tijdens deze hele wandeling is er een waarnemen en een mechanisme wat al die ervaringen opslaat. Elke struik en elke boom had een andere reflexie en intensiteit in het lichaam. Zo is het ook met mensen en situaties in het dagelijkse leven. Het feit dat ik mezelf als bewustzijn ervaar stopt niet de lichamelijke gewaarwording. Ik ben het leven en het ervaren.
Wanneer het ervaren onmiddellijkheid is door het wegvallen van het denken is er direct contact. Dit contact kwam deze dag voort uit de ontspanning van het in de natuur zijn. Overgave aan wat er is heeft verschillende lagen. In een diepere laag verdwijnt het gevoelsidee van de persoon en is er alleen een ervaren. Er zijn geen doelen, verlangens, streven of andere gedachten constructies. De gevoeligheid en ontvankelijkheid in de ervaring kan enorm toenemen.
Ik herinner me opeens dat ik deze dag voordat het extatisch gevoel ontstond een laagje angst ervaarde die waarschijnlijk veroorzaakt werd door de toename van innerlijke impulsen. Een angst voor overgave aan de intensiteit. Deze ontvankelijke hoog sensitieve staat is niet mijn normale staat van zijn in het dagelijkse leven.
Wanneer ik vanuit hier kijk zie ik hoe grof en gewelddadig het gewone leven is. Ik begrijp ineens hoe moeilijk het is voor hoog sensitieve mensen om in deze wereld te functioneren. Het gaat te snel, te grof en er zijn te veel impulsen. De ingrediënten van een trauma. Ik kan vanuit hier ook de potentie zien van de mensheid. Wanneer we vanuit deze directheid en zachtheid de wereld inrichten ziet alles er totaal anders uit. Hoe we met elkaar omgaan, wat we belangrijk vinden, wat we waarnemen, etc.
Waar het voor mij in Zelfrealisatie omgaat is niet alleen het weten of ervaren dat ik bewustzijn ben, maar ook het steeds weer openen van de ervaring en dit meenemen in het dagelijkse leven van werk en gezin.