Alles leidt steeds weer naar het proces van autonomie. In elk dagelijks probleem, innerlijke strijd of conflict is telkens weer de uitdaging om autonoom te zijn. Autonomie is zelfregulering, maar ook een ‘alleen zijn’. Niet eenzaam, maar al-een-zijn.
Autonomie leidt uiteindelijk naar versmelting en oneindigheid. Werkelijke autonomie zoals ik het ervaar is super persoonlijk, echt en tegelijk ondefinieerbaar, onpersoonlijk en uitdijend.
Het tegenovergestelde van autonomie is afhankelijkheid en een vorm van minderwaardigheid (hulpeloos, machteloos, eenzaam, etc.). Deze combinatie die in elk mens te vinden is, is de drive naar autonomie. Deze drive wordt geïntensiveerd door de afhankelijkheid en minderwaardigheid te voelen in al haar puurheid. Zijn met wat is.
Een samenhangende realiteit is dat werkelijke verbinding met werkelijke anderen zorgt voor autonomie. Dat is weer zo’n paradox; je hebt anderen nodig om de autonomie waar ik het over heb te realiseren. De autonomie in de menselijke verbinding die leidt naar non-dualiteit en eenheid.
En het maakt niet uit of deze afhankelijkheid en minderwaardigheid voortkomt uit de relatie met de ouders in de jeugd of er gewoonweg is als universeel verschijnsel. Belangrijker is de erkenning van deze gevoelens van te kort en inadequatie. Het is de kern van je ontwikkeling. Zonder drama via het lijden naar de verlichting.
Verlichting is de realisatie van intense helderheid. Het is een ervaren van ‘wat je bent’ voor bij de ervaring. Het is onkenbaar voor het denken en voelen en toch is de reflectie in het bewustzijn intense helderheid. Als een onzichtbaar, voelbaar wit licht.
Het lijken misschien wat abstracte teksten voor de lezer, maar voor mij is het werkelijk en echt. Ik kan je in contact deze subtiliteiten laten ervaren.