We zijn biologisch gebouwd om verantwoordelijkheid te nemen, na te denken, te spreken, doelen te verwezenlijken en onszelf te realiseren als bewustzijn
Het lijkt er op dat mijn systeem zich heen en weer beweegt tussen het voorbereiden op gevaar (chaos, het onbekende) en de stilte van non duale essentie. Wanneer ik de hechting aan een voorkeur opgeef voor een van deze staten is er vrijheid.
Het voorbereiden op chaos gebeurt door het fantaseren over mogelijke uitkomsten. In het ordenen van de chaos wordt er een van de fantasieen in de praktijk gebracht en geevalueerd. Wanneer zo’n cyclus werkt ontstaat er vertrouwen. Dit is een neurologisch overlevingssysteem waarin het abstractievermogen een belangrijke rol heeft. Mensen die niet goed kunnen fantaseren of juist heel goed zoals ik dat bijvoorbeeld zie bij mensen met een laag verstandelijke of psychiatrische handycap is er een gat tussen de fantasie en een praktische succesvolle handeling in de praktijk. Het is succesvol wanneer er een behoefte wordt vervuld.
Een voorbeeld;
Twee weken geleden stond een uur of langer een nieuw uitziende zwarte volvo achter mijn huis. Keiharde muziek om 4.00 in de ochtend. Nou ja dacht ik, kan gebeuren. Misschien een stelletje wat aan het zoenen is of iemand na het stappen. Toen gebeurde het nog een keer in die week. Precies dezelfde plek, zelfde muziek. Toen begon ik me te irriteren. Ga ik naar buiten of niet? Ik heb het niet gedaan en ik weet niet meer waarom. Tot vannacht. Weer hetzelfde verhaal, precies dezelfde plek, zelfde muziek. Ik denk, nu word het een patroon. Yashodara had ook zoiets van, nou ja..weer die auto.
Mijn denken begon scenario’s te maken en door te lopen. Er was ook een gedachte; Als ik nu niets doe, dan blijft het gebeuren. Mijn lichaam was ontspannen, ik reageer meestal slecht op geluidsoverlast, maar dat viel nu mee.
Scenario 1. Een dealer die wacht op een belletje van klanten, want ik hoorde ook een telefoon toon. De tijd en de duur van het geparkeerd staan speelde mee bij het ontstaan van dit verhaal.
Scenario 2. Een gast of stelletje die na het stappen steeds voor mijn deur gaan chillen. Iets raar voor mijn gevoel, maar het kan.
Beide scenarios hebben iets spannends om in het donker naar buiten te gaan en in hun space te komen. Ik heb het nog nooit meegemaakt, dus er is niet echt een referentiekader. Vooral bij scenario 1 zag ik in het ergste geval agressie en uiteindelijk een pistool. Volgens ontstond dit op basis van verhalen die ik ken van zinloos geweld.
In de oplossende sfeer waren er ook een paar scenarios’; 1.Politie bellen 0800 of 112. Ik heb vanuit mijn werk goede contacten en ervaring met politie dus dat is het meest veilige.
2.Zelf naar buitenscenario werd naar twee kanten uitgwerkt. Een kant met vrijwillige medewerking en een kant met tegenwerking. In die laatste variant zou ik dan bij de auto de politie bellen. Ik zag mezelf in een flits op tijd wegrennen in zo’n scenario met een pistool.
De scenarios speelden een paar keer door mijn geest. Dat duurde ongeveer een half uur. Tegelijkertijd stond die auto met die muziek er nog. Ik vroeg me af wanneer de impuls zou komen om iets te gaan doen, want ik voelde nog niets. Er was alleen het doorlopen van de scenario’s. Op een gegeven moment viel het me op dat er niet echt nieuwe info bij kwam. Het werd een gesloten systeem. De gedachte dat als ik nu niets zou doen en dat hij of zij er dan over een paar dagen weer zou staan bracht volgens mij een impuls van actie. Het beeld dat iemand mij niet kon neerschieten speelde ook mee. Er zit iets in de mens van nu iets doen als oppoffering voor een beter toekomst. Er was ook de gedachte van uitstellen en hopen dat het niet weer zou gebeuren. Gezien het de derde keer in twee weken was, leek me dat toch een onwaarschijnlijk scenario.
Ineens voelde ik de kracht en zekerheid in mijn lichaam toenemen en een twijfelloze impuls ontstond. Er zit ook iets roekeloos en onoverwinnelijin mijn gevoelssfeer om die actie te ondernemen. Er is moed nodig om chaos en het onbekende tegemoet te treden.
Ik loop naar de auto en kijk vanaf de passagiers stoel naar binnen. Ik zie een jonge gast alleen in de auto met een ballon aan zijn mond. Zijn ogen zijn dicht en hij geniet. Ik moest even wennen aan het beeld, wat niet een van de scenarios was. Ik klop op het raam en hij hoort niets. Ik klop harder en zijn ogen gaan iets open. Hij hoorde schijnbaar iets wat hij niet kon thuisbrengen, maar zag me niet. Toen keek hij mijn kant op en ik zag dat hij enorm schrok. Hij liet alles vallen. Hij wilde van alles tegelijk doen, maar het lukte niet zo erg. Ik zag dat hij een raam wilde openen, maar hij wist even niet hoe dat ook al weer ging. Ik liep naar de andere kant en hij keek me aan. Waarschijnlijk was het veilig genoeg en hij opende het raam. Hij was helemaal in liefde. Hij had een net jasje aan en een strak kapsel. Ik hoefde niet eens iets te zeggen of hij begon zich helemaal te verontschuldigen met zijn handen op zijn hart. Hij vertelde dat hij mijn buurman is en ook hier woonde. Grappig, ik heb hem nooit gezien. Ik kon hem in liefde omarmen, want het was ontwapenend om te zien hoe hij reageerde en ik was op tijd in mijn grens aangeven. Hij had het echt niet in de gaten dat hij zoveel geluidsoverlast produceerde. We gaven elkaar een hand, namen afscheid en hij reed weg. Die zien we nooit meer terug, dacht ik nog. Wel een leuke gast. Nu vraag ik me van alles af, wat doet hij voor werk, hoezo aan het lachgas alleen in de ochtend. Heeft hij een hoge werkdruk.
In deze hele reeks is er in mijn ervaring geen eigen keuze geweest. Alle scenarios en de actie kwamen vanzelf. De actie gebeurde wel in relatie met de scenarios, maar waarom ik bijvoorbeeld niet de politie belde en waarom er ineens een impuls kwam om naar buiten te gaan weet ik niet.
In het bespreken met mijn vriendin kwamen we erachter dat zij soortgelijke en toch andere scenario’s had. Heel vermakelijk om haar fantasie te horen.
Op meta niveau vind ik het interessant hoe impulsen van buiten verschillende scenarios/verhalen aanmaken om een actie voor te bereiden voor een betere toekomst. In dit geval een toekomst zonder geluidsoverlast. Het staat symbool voor al die honderden acties die ik uitvoer op een dag. Van mijn homger stillen, werk uitvoeren tot zingeving. Het is allemaal een wegbewegen van het ongewenste en het toebewegen naar iets beters. Het symbool van de hel en de hemel.
[wysija_form id=”2″]