Ik ervaar Zelfrealisatie als een puur fysiek proces. Een voortdurende calamiteit. Op de een of andere manier ontstaat er steeds meer ontspanning. De diepste ontspanning is het volledig aanvaarden van de fysieke dood. Elk moment bewust of onbewust bereidt zijn fysiek te sterven. Geen romantisch spiritueel verhaal, echt sterven. Wanneer de fysieke angst om te sterven wordt gezien voor wat het is is er nog weinig in het dagelijkse leven wat de aandacht vasthoudt. De aandacht krijgt de ruimte om zich naar diepere lagen in de ervaring te bewegen.
Mijn ervaring is dat elk willekeurig moment alle dimensies van bewustzijn in zich draagt. Van genot nastreven en pijn vermijden tot diepe onveranderlijke stilte. Wanneer de aandacht zich meer vestigt in de stilte wordt de ervaring van het dagelijkse leven een lichte filmachtige verschijning.
Ik herken Zelfrealisatie als een fysiek ontspanningsproces. Vertrouwen ontstaat in eerste instantie in het voelen van het lichaam. Wanneer de overlevingsdriften worden doorzien en het lichaam ontspant, ontstaat er een gewaarwording van pure ´aanwezigheid´. Dit is het werkelijke basisvertrouwen wat verloren is gegaan. Deze ´aanwezigheid´ blijft zich verdiepen en steeds subtielere overlevingsangsten verdwijnen uit het lichaam. De echtheid van de persoon groeit tegelijk met de stilte erachter.
Het universum is gemaakt van een substantie die wij als stilte ervaren. De stilte kan alleen worden ervaren in het contrast met beweging. Jij en ik zijn het waarnemingsorgaan van het universum.