De bliss van zelfrealisatie is het ‘weten wat je bent’. Het is niet een afwezigheid van lichamelijke pijn of een voortdurende fysieke extase. Het ‘weten wat je bent’ is het enige dat telt.
Het lichaam is de deur naar zelfrealisatie en moet gevoed worden. Voeding gebeurt door genot nastreven en pijn vermijden. Dat is een feit en dat kun je laten zijn. De bliss vanuit een lichamelijk perspectief is geen ja en geen nee hebben tegen een ervaring. Dit is een onthechting van wat het lichaam belangrijk vindt. In zekere zin een ontkenning van de wereld. Het is niet dat het verlangen en lijden stopt. Het wordt simpeler en draagzaam.
Na de realisatie van ‘wat je bent’ is er niet meer dat intense gevoel van het niet aan kunnen of willen van een ervaring. Een ervaring van pijn of genot is een futiliteit in vergelijking met de kennendheid van ‘wat je bent’. De ervaring wordt ook wel ervaren als illusie of maya. De lading gaat eruit.
Is dit wat je hebben wilt? Of streef je naar een eeuwige extase en een afwezigheid van pijn? Of naar een super moraal? Of een mogelijkheid waarbij je de prettige lading van verlangen behoudt en het onprettige lijden verdwijnt?
Laat alles zijn en zie onmiddellijk ‘wat je bent’. Dat vereist een eenvoudige houding zonder iets te willen veranderen. Nu, in al je lijden en verwarring zit dat heldere punt van aanwezigheid wat je leidt naar een diepere realisatie van ‘wat je bent’.