De sfeer tijdens de teamborrel veranderde in een mum van tijd van jolig naar ongemakkelijk. Ik had om voor wat diepgang te zorgen mijn Open Hartig kaartjes meegenomen en na wat chitchat vond ik dat het tijd werd voor open- en eerlijkheid. Iedereen mocht om de beurt een kaartje trekken en de vraag beantwoorden. Ook ik trok een kaartje en de vraag die ik mocht beantwoorden, was: ‘Wat zou volgens jou verboden moeten worden wat nu nog heel normaal is? ‘
Het woord normaal is voor mij bijna het meest vreemde woord dat er bestaat. Want wat is normaal en wie beslist dat eigenlijk? En het antwoord op die 2 vragen laten wat mij betreft meteen zien dat het een totaal persoonlijke meetlat is. Hoewel vele mensen dat specifieke stuk te vaak vergeten tijdens een discussie die kan onstaan.
Maar…En sinds de Coronagekte is het nieuwe normaal geintroduceerd. En daarmee heb ik mezelf de ruimte gegeven mijn eigen nieuwe normaal te onderzoeken. De vraag kon ik dus ook alleen maar beantwoorden met de coronamaatregelen als onderwerp.
Ik begon te vertellen dat ik het niet normaal vind hoe de meeste mensen zich aan deze maatregelen houden. Hoe ik in supermarkten en in het O.V. bijna iedereen een mondkapje zie dragen. En hoe ik bereid ben en was de confrontatie aan te gaan en hem ook aangegaan ben in de tram. Nadat ik uitgebreid verteld had hoe ik eerst geweigerd werd en de tram uitgestuurd werd, ik toch bleef staan. En hoe ik uiteindelijk toestemming kreeg om zonder mondkapje maar met uitgeprint pasje mee te reizen. Collega’s lachten, anderen bleven stil.
Een collega keek me lang aan. ‘Maar ik doe het ook voor jou’, zei ze. ‘En ik doe het voor jou’, was mijn respons. ‘Nee jij doet het alleen voor je vrijheid’. Dat is een argument en een conclusie die ik vaker gehoord heb. Dan komen voor- en tegenstanders bij een morele weegschaal uit en leggen daar elkaars argumenten in de waagschaal. Op zo’n manier dat hun eigen uitleg altijd meer gewicht heeft dan die van de ander.
‘Nee ik doe het voor meer dan vrijheid alleen, dit is groter en reikt verder’, antwoordde ik en in mijn hart voelde ik iets kloppen.
Later die dag op weg naar huis, dacht ik er nog verder over na. Deze coronagekte en vaccinatie discussies lopen hoog op omdat het codewoord gebruikt is. Een dodelijk virus, daar gaan mensen harder van lopen en sneller door beslissen. Dood is onze grote vijand. Het lichaam, denken voelen, wil leven! En of dat lichaam, denken voelen nu 0 of 100 jaar is, sterven kan altijd nog maar niet NU.
In het begin van de lockdown zag ik posters op straat met teksten bedoeld voor jonge mensen. Op die posters stond dan: “Hou je oma van de IC. Denk aan je ouders! Dit doe je niet alleen voor jezelf”. Enzovoorts. En daarmee werd er een nieuwe norm gesteld: Als je je niet aan de maatregelen houdt, ben je egoistisch en hou je dus geen rekening met de kwetsbaren en zij die een hoge leeftijd hebben.
Dinsdagmiddag op mijn fiets naar huis, kreeg ik een andere gedachte. Wij mensen zouden ons juist moeten richten op de generaties na ons. Of zoals ik in de zweethut hoorde:
Denk aan jouw toekomstplannen en bedenk wat het positieve effect ervan is voor de 7 generaties na jou.
Dus ja het is wat mij betreft abnormaal om gezonde jonge mensen zich in te laten enten met het vaccin tegen Covid. En ja het is egoistisch om de kant van de doodlopende weg op te kijken. Namelijk de kant van de generaties boven ons die ouder zijn en kwetsbaarder zijn. Want zij hebben niet de toekomst van deze aarde en de mensheid. De toekomst van deze aarde en de mensheid ligt besloten in de jeugd. En het nageslacht van de jeugd. En alles dat uit hen zal voortkomen en voortgroeien.
En wij die hen voorgingen, hebben ons nederig te buigen. En onze plannen goed te doorgronden.
Want is wat wij in petto hebben met de vaccinatieplannen voor jongeren werkelijk het beste voor hen en zij die nog zullen komen? Of doen we dat omdat we onze eigen doodsangst niet kunnen dragen?
Ahee!
Yashodara